014. SUROWICA (11)

Oto przybywam, by nadrobić spóźnienie. Tutaj proszę Was bardzo uprzejmie o udział w ankiecie znajdującej się pod postem. Można zaznaczać dowolną ilość opcji. Bardzo by mi to pomogło na przyszłość, poza tym ciekawi mnie, co sądzicie o głównej bohaterce. Z góry dziękuję. Dodatkowo informuję, że można pobrać - pozwolę sobie użyć takiego słowa - ebooka "Surowicy", a przynajmniej pierwszych 10 rozdziałów z prologiem. Co jakiś czas będę aktualizować i wstawiać nowe rozdziały. Pobieranie jest darmowe i nie trzeba się nigdzie rejestrować. Zapraszam tutaj i bardzo proszę, aby każdy, kto pobiera, napisał mi o tym w komentarzu. Po prostu chciałabym wiedzieć, czy ktokolwiek z tego korzysta. :)

Swoją drogą chciałam także poinformować, że oprócz dzisiejszego rozdziału, zostały już tylko trzy do końca części pierwszej. Teraz pytanie do Was, które pewnie i tak koniec końców stanie się ankietą - wolicie abym część drugą (a więc tę zaczynającą się 15. rozdziałem) wstawiała rzadziej, czyli np. co 3 tygodnie, czy abym wzięła kilkutygodniową przerwę na narobienie sobie "zapasu" rozdziałów, podczas gdy wstawiałabym inne swoje teksty, a potem wstawiała według starego systemu, czyli co 2 tygodnie? Piszcie pod spodem, mi to raczej obojętne. Pozdrawiam.

Rozdział XI

Furiat

 Anielka zrobiła jej herbatę, Krzysztof obiecał zejść na dół i pilnować pana Iwana, a Małgorzata przyszła do dziewczyny, próbując jakoś pocieszyć lub chociaż uspokoić. Emilka jednak nie chciała się uspokajać, zrywała się za to co chwilę w przypływie sił, to chcąc porozmawiać z Antkiem, to z matką, to podziękować panu Stasiowi, ale najczęściej zamordować pana Iwana. Od płaczu rozbolała ją głowa, a od wycierania twarzy chusteczką — policzki i nos. Nie pozwalano jej się ruszyć, a Tadeusz obiecał, że wszystko się ułoży, porozmawia sobie, z kim tylko chce, pod warunkiem, że ochłonie, inaczej nie pozwoli jej nigdzie iść. Posłuchała się więc i gdy wyschły ostatnie łzy, pod czujnym okiem swojego kuzyna zeszła na dół.

Było spokojnie. Służki wytarły zabłoconą i ośnieżoną wcześniej podłogę na błysk. Przeszła do czeladnej, licząc, że zastanie tam Antka, lecz Anielka poinformowała ją, że matka wzięła go na stronę do biblioteki. Podziękowała za informację i już miała skierować się z powrotem na górę, gdy do sieni wszedł Iwan. Spojrzenie, którym ją obdarzył, było nie do opisania, ale wystarczyło, by ją rozzłościć. Nie zareagowała jednak, czując za sobą oddech Tadeusza, który zapewne jej żałosne próby morderstwa powstrzymałby jednym ruchem.

— Zgubiłaś coś tutaj — rzekł pan Iwan, wyciągając z kieszeni łańcuszek z diamentową łezką. Podeszła spokojnie i wzięła wisiorek do ręki. Obracała go między palcami, patrząc, jak mieni się w świetle. Tadeusz oparł się o ścianę korytarza, zakładając ręce na piersi i mrużąc błękitne oczy. — Nie ma za co — warknął Iwan, sugerując jej niewdzięczność.

— Wolałabym go nigdy nie odzyskać, niż przyglądać się tak podłemu potraktowaniu, jakim pan się popisał.

— Bez łaski — odrzekł, biorąc podarunek z powrotem do ręki.

— To i tak nie przywróci honoru Antkowi — zauważyła Emilia. — Nie spełnił pan drugiego punktu.

— Stracił go w momencie kradzieży. To podobno twój… narzeczony, czyż nie? Byłem przekonany, że na oświadczyny daje się kobiecie biżuterię, a nie potajemnie zabiera.

Cierpliwie zniosła kpinę i pogardę w jego głosie.

— Antek jest moim przyjacielem, a ja nigdy nie będę bezczynnie przyglądała się krzywdzie moich przyjaciół.

— Kosztem swoich krzywd.

— Zgadza się. Co mi pan teraz powie? Że to głupie?

— Tak, to doskonały przykład głupoty, czysta, nieskażona rozsądkiem głupota. Jestem pod wrażeniem.

— Nie popieram tego, co zrobił, lecz ma dobre serce. Nie zasługiwał na ciąganie go po podłodze jak nieposłuszne bydlę! Zachował się pan podle!

— Widać, skowronku, że mało wiesz o ludziach. Nic lepiej nie uczy jak ból. Kiedyś się o tym przekonasz. Otrzymawszy twoją łaskę, następnym razem też by cię okradł, aż w końcu wyniósłby cały dom, bo i tak nie ponosiłby żadnych odczuwalnych konsekwencji.

— Przykro mi, panie Iwanie, że bierze mnie pan za taką idiotkę. Nie pozwalałabym się oszukiwać do skutku. Każdy zasługuje na drugą szansę, tylko nieliczni na kolejne. Chciałam mu dać jedynie drugą.

— Tu nie chodzi tylko o ciebie, ale i o cały dwór, złotko. Twoja matka zadecyduje, czy chce ryzykować rabusiem wśród służby. Szczerze w to wątpię, chociaż naiwnością prawie ci dorównuje.

— W takim razie w naiwności matki moja nadzieja.

— Nie twoja. Jego.

Dygnęła i chciała odejść, lecz zatrzymał ją, łapiąc za ramię.

— Mam z tobą do porozmawiania.

— Przecież pan rozmawia.

— Na osobności.

Zmierzyli się wzrokiem.

— Nie ma między nami żadnej sprawy, którą chciałabym już kiedykolwiek przed światem ukrywać. Nie chcę czuć na sobie ciężaru pańskich tajemnic.

— Och, tak, o tym już się dowiedziałem. Dzielisz się owym ciężarem z innymi bardzo chętnie.

— Słucham?

Przysunął się bliżej i ściskając Emilkę mocniej za ramię, wyszeptał do jej ucha:

— Porozmawiamy sobie dzisiaj wieczorem. I bierz, może od tego nie zbiednieję — dodał już głośniej, wciskając w jej drobną dłoń łańcuszek z wisiorkiem.

Matka zadecydowała dać Antkowi drugą szansę.

Warunkiem był absolutny zakaz przebywania na terenie dworku gdziekolwiek poza czeladną i, oczywiście, stajnią, a pan Iwan zadeklarował się z własnej woli mieć na chłopaka oko. Po wszystkim odesłali Antka do domu, by mógł w spokoju świętować dzień Narodzenia Pańskiego. Wyszedł, nie zamieniwszy z Emilką ani słowa.

Przez wszystkie atrakcje związane z ostatnimi dwoma dniami Emilka prawie zapomniała, że mają przecież Boże Narodzenie. Przyjemnie było zjeść obiad w spokoju, po którym — przymuszeni przez babcię — pośpiewali kolędy, niezadowolona Małgorzata przeczytała fragment Biblii i Franczakówna mogła uciec do swojego pokoju, by tam w spokoju molestować się własnymi myślami.

Nie chciała rozmyślać o panu Iwanie i o powodzie, dla którego wrócił ze swojej dzisiejszej podróży taki rozjuszony. Tego dnia obudził w niej uczucie, którego nie miała w zwyczaju trzymać w sercu: nienawiść. Nie miało dla niej znaczenia, jak niemoralny był postępek Antka. Jego serce było czyste i tylko chwilowo wstąpiło na złą ścieżkę… Za to pan Iwan pojawiał się w jej głowie jako obrzydliwy, bezduszny brutal, ktoś kompletnie bez sumienia, bez poczucia smaku, bez duszy. Nienawidziła go tak mocno dlatego właśnie, że jego serce okazało się dla niej takim rozczarowaniem. Brała go za człowieka inteligentnego — chociaż porywczego — i z całą pewnością nie do cna brutalnego.

Nagle ogarnęło ją jeszcze większe oburzenie. Antek nawet nie był jego służącym! A wisiorek nie należał już do niego! Cóż za bezczelność — i to jeszcze mimo jej próśb i błagań… Z całą pewnością wiedział, że Antek był dla niej ważny, Pietruczuk nie był głupi. Zachował się podle i zamierzała mu tego nigdy nie wybaczyć.

Przyłapała się na tym, że w całej tej sprawie za wszystko wini pana Iwana. Gdyby się wtedy nie pojawił… Zawsze wówczas urywała, lecz raz zmusiła się do dokończenia myśli. No właśnie, gdyby się wtedy nie pojawił, Antek wyniósłby w kieszeni jej własność. Nie zauważyłaby tego. I co dalej? Upierałaby się, że go gdzieś zostawiła, że zapodział się pod meblami, że rozpłynął się w powietrzu. Nigdy nie posądziłaby przyjaciela o kradzież. Oddałby jej to? Naiwny głosik w jej głowie podpowiadał jej: tak, z całą pewnością, przecież to dobry chłopak. I jak tylko zrozumiałby, co zrobił, wróciłby i podłożył wisiorek pod łóżko albo do szuflady.

Westchnęła głęboko, nawet samej siebie nie mogąc do tego przekonać.

Przed kolacją matka wzięła ją na stronę.

— Dziecko moje kochane — zaczęła, kładąc ręce na jej ramionach i przyglądając się uważnie twarzy swojej córki. — Dobrze już? Byłaś bardzo zdenerwowana.

— Tak, mamo, już dobrze.

Elżbieta zrobiła niepewną minę. Wahała się przez chwilę, aż zaczęła powoli:

— Antek… to miły chłopak…

— Tak, jest dobrym człowiekiem — potwierdziła Emilka, ponieważ matka milczała.

— Więc… znasz go lepiej?

Kiwnęła głową.

— Emilko, muszę ci coś powiedzieć. To, co powiem, będzie bardzo, bardzo ważne.

— Słucham, mamo.

— Zależy mi, abyś… abyś się mocno… bardzo mocno i dogłębnie zastanowiła… nad… — Matka uważnie ważyła słowa. — Nad swoją… nad swoimi priorytetami.

— Co masz na myśli, mamo?

— Widzisz… Jesteś teraz młoda, więc możesz nie zrozumieć… Nie zawsze gwałtowność uczuć prowadzi do poprawnych wyborów.

— Mamo, o czym ty mówisz? — najeżyła się dziewczyna.

— Czasami trzeba wybrać rozsądniej. A rozsądniej… rozsądniej to znaczy tak, aby wziąć pod uwagę nie tylko teraźniejszość, ale i przyszłość.

— Mamo, mów proszę jaśniej — rzekła coraz bardziej zdenerwowana Emilka, chociaż czuła, że matka nie musi już jej nic objaśniać.

— Teraz jesteś zaślepiona. Ale Antek do dla ciebie żadna przyszłość, kochanie, ani dla ciebie, ani dla nas. Ja wiem… Ja wiem, kochanie, co o mnie sobie myślisz! — Emilka zgromiła ją spojrzeniem, zaciskając pięści i wbijając sobie paznokcie w wewnętrzną część dłoni. — Wiem, wydaje ci się, że nie mam wyobraźni, że za bardzo cenię sobie pieniądze nad szczęście… Ale musisz zrozumieć, że w biedzie nie ma i nigdy nie będzie szczęśliwego małżeństwa.

— Za to bogatym zawsze udaje się zawierać szczęśliwe związki — odparła, ledwo powstrzymując wściekłość.

— Nie zawsze, ale dobrobyt pomaga. Bieda wyniszcza. Musisz ulokować swoje uczucia w kimś, kto zapewni ci przyszłość. Może nie teraz, póki jesteś młoda, ale kiedyś… jak trzeba będzie podjąć ważną decyzję… nie zrób głupio.

Emilka oddychała ciężko, patrząc w mamine wyblakłe tęczówki. Gdy jej się tak przyglądała, uświadomiła sobie, że matka jest już stara. Może nie w metryczce, ale wygląda staro. Cienkie włosy, żadnego pogodnego błysku w oku, zwiotczała skóra wokół jej ust i na szyi, na czole — oszpecona głębokimi bruzdami, krucha, zgarbiona sylwetka, brzydkie palce i obwisły biust — to wszystko, co zostało z jej młodego ciała.

— Jeśli proste argumenty cię nie przekonują, Emilko — dodała — to przypominam ci, że ja kiedyś umrę, a po mojej śmierci wszystko idzie na pana Iwana i to on zadecyduje, czy będziecie mogli tu zostać. Jeżeli chcesz mieć za co żyć w przyszłości, to albo znajdź męża na tyle bogatego, by zapewnił ci byt, albo chociaż takiego, by spodobał się panu Iwanowi. A Antek nie spełnia żadnego z tych warunków.

Kolację zjadła w milczeniu, starając się ignorować przykre komentarze babki Natalii na temat popołudniowego zajścia oraz trajkotanie ciotki Franciszki. Raz tylko odważyła się zerknąć na pana Iwana i ku swojemu przerażeniu zauważyła, że i on na nią w tamtej chwili spojrzał. Odwróciła wzrok najszybciej, jak się dało, uzmysławiając sobie, jak bardzo irytuje ją jego niechlujny sposób jedzenia.

Tadeusz z Krzysztofem starali się jakkolwiek rozluźnić atmosferę, lecz wychodziło im to z trudem. Małgorzata przypomniała jej o balu sylwestrowym, na który zostali zaproszeni. Emilka niezbyt się tym interesowała, ale teraz chętnie nadstawiła uszu. Dowiedziała się od kuzynki i swojej matki, że jadą tam na jedną noc, pod Puławy, do jakiejś wielkiej posiadłości znajomego Elżbiety.

W końcu od stołu wstała babka Natalia z dziadkiem Gienkiem, a to oznaczało, że cała reszta może spokojnie odejść i zająć się swoimi sprawami. Chcąc uciec przed ewentualnymi zaczepkami pana Stasia (któremu jeszcze nie podziękowała), poderwała się najszybciej, jak mogła, i uciekła do siebie na górę. Po kilku minutach usłyszała, że ktoś inny wspina się po schodach, a po ciężkim kroku poznała pana Iwana. Zamknął drzwi do korytarza i kilka sekund później stanął u progu jej pokoju z butelką gorzałki w ręku. Wszedł do środka bez zapytania i postawił wódkę na stole razem z kieliszkiem.

— Wziąłem tylko jeden, bo jak podejrzewam — wódki nie pijesz.

— Nie.

Nalał sobie aż po brzeżki i wypił, krzywiąc się.

— Mój Boże, co za świństwo — warknął, ocierając usta rękawem i czytając etykietkę.

— Może pan łaskawie przejść do rzeczy? — zapytała, siląc się na uprzejmość. Spojrzał na nią surowo swoimi czarnymi oczami i zmrużył je.

— Tak ci spieszno. Cóż, chcesz mnie już mieć z głowy.

Podszedł do drzwi i zamknął je, przekręcając kluczyk w dziurce i zostawiając go tam. Poczuła się trochę nieswojo, mimo że wiedziała, iż pan Iwan z całym swoim asortymentem agresywnych zachowań nigdy by jej nie skrzywdził. Wracając, wziął zdobione krzesło i postawił przy fotelu, na którym siedziała, a następnie usiadł na nim okrakiem, tak że oparcie miał na swojej piersi.

— Byłem dzisiaj w mieście, mój skowroneczku — zaczął. — Chciałem się coś dowiedzieć na temat mojej przyjaciółki oraz tajemniczych okoliczności jej śmierci.

Urwał, wrócił po gorzałkę, postawił ją na stoliku obok i znów usiadł na krześle.

— Może jednak się napijesz? — zapytał złowieszczo uprzejmym tonem.

— Nie, dziękuję.

— Szkoda, ciężko będzie samemu skończyć takie siki… Ujć, proszę mi wybaczyć moje słownictwo, madame.

— Nalegam, by kontynuował pan swoją opowieść.

— Oczywiście, jak sobie panienka życzy. — Uśmiechnął się, lecz na jego twarzy nie dostrzegła nic radosnego. Przypomniała sobie, dlaczego tak bardzo odpycha wszystkich wokoło. — Otóż pojechałem, by trochę powęszyć… Gdyż jej śmierć wydała mi się co najmniej podejrzana. Nie była stara, kwiecie wieku… I zdrowa, żadnych problemów z sercem, z płucami, nic. I ot, tak jej się zmarło? Nikt nie wie dlaczego? Jak sądzisz, Emilko, co ją zmogło?

— Niestety, nie wiem.

W trakcie swojego monologu odkręcił zakrętkę butelki i nalał sobie kolejkę. Patrzyła, jak wypija wódkę jednym haustem, tym razem bez grymasu na twarzy. Spoglądał na Emilkę kilka chwil, oblizując wargi i obracając kieliszek między palcami.

— Została uduszona.

Po jego słowach zapadła cisza, przerywana jedynie stłumionymi rozmowami z dołu oraz świszczeniem wiatru za oknem. Dziewczyna spoglądała na swojego rozmówcę z uwagą, w jego ciemne, bystre oczy, które powoli przykrywała mgiełka upojenia.

— Przypomnij mi, moje dziecko, kiedy dokładnie wyjechał od was Michalczuk.

Zastanowiła się.

— Jakiś dzień, dwa przed andrzejkami — uznała. — Dwa chyba.

— Dwudziesty ósmy listopada, zgadza się?

— Tak, tak sądzę.

— Moją przyjaciółkę, panią Białecką, znaleziono siódmego grudnia w swoim mieszkaniu. Po badaniach wyszło na jaw, że leżała tam martwa ponad tydzień.

— Mój Boże… — jęknęła Emilka, zasłaniając usta ręką.

— Teraz, kochanie, powiedz mi — Jego głos stawał się coraz bardziej donośny i słychać w nim było gniew — teraz powiedz mi, skowronku, czy rzekłaś chociaż słowo tej gnidzie?!

— Nie! — krzyknęła, czując, co się święci. — Mój Boże, panie Iwanie, pan sądzi, że…

— Ja nie sądzę, ja to wiem! — Zerwał się z siedzenia. — Zamordował ją! Zadusił! A jedyną osobą, która wiedziała cokolwiek na temat moich kontaktów z nią… i na temat jej miejsca zamieszkania… byłaś ty!

Oddychał ciężko, a w jego oczach czaiła się nieopisana wściekłość.

— Kłamiesz mi w żywe oczy! Czy istnieje chociaż jedna osoba na tej ziemi, której cokolwiek powiedziałaś?! — Emilka wytarła spocone ręce o sukienkę. Iwan nachylił się tak, że ich twarze dzieliło zaledwie kilka centymetrów, chuchając jej w nos smrodem wódki i spoglądając w oczy. — ODPOWIEDZ!

— Ja… ja… t-tak — wyjąkała przez zaciśnięte gardło. — Ale to niemożliwe, to było już po odjeździe…

— „TAK”?! Kto to? Odpowiadaj! — krzyknął, szarpiąc nią gwałtownie. — Kto to?!

— Krzyś…

Iwan poderwał się jak oparzony i zacisnął dłonie w pięści. Był jeszcze bardziej rozgniewany niż wcześniej, przy Antku, jeszcze bardziej, niż kiedykolwiek widziała, by ktoś się złościł. Był czerwony na twarzy, oddychał głośno i ciężko, podnosił górną wargę jak wilk, który zamierzał zagryźć swoją ofiarę. Kuliła się na swoim fotelu, nie mogąc powstrzymać płaczu.

— NIE BECZ!!! — ryknął, aż podskoczyła. — Powiedziałem: nie becz! — zawarczał, łapiąc Emilkę za brodę i zmuszając ją do spojrzenia mu w oczy. Załkała, spoglądając w dwa czarne, świdrujące ją węgielki. Zmarszczone, grube brwi prawie zbiegły się w jedną linię, a nozdrza falowały przy każdym cuchnącym gorzałką westchnieniu. Wziął kilka głębokich oddechów, aż przełknął ślinę i puścił dziewczynę z kurczowego uścisku. Okrążył pokój kilkakrotnie, masując się po szczęce i brodzie, aż w końcu usiadł na krześle i wypił dwie kolejki. Uderzył pięścią w stół, warcząc groźnie. — Uspokoisz się wreszcie czy nie?!

Starała się, jak mogła, lecz przerażenie, które ogarnęło ją w momencie wybuchu, paraliżowało dziewczynę, nie pozwalając jej doprowadzić się do porządku. Zastanawiała się, czy nie powinna od niego uciec, może do Krzysia, może do Tadzia… Zanim jednak podjęła decyzję, Iwan zirytował się i nalawszy wódki do kieliszka, podał Emilce.

— Wypij to, będzie lepiej.

Zerknęła na jego wyciągniętą rękę i bez zastanowienia zrobiła, co kazał. Skrzywiła się i zakrztusiła na palący, nieprzyjemny smak gorzałki. Poczuła kolejne łzy w oczach, lecz powstrzymała je. Po chwili ogarnęło ją od środka dziwne gorąco, jakby ktoś kazał jej połknąć żarzący się żelazny pręt.

— Już? No, nie płacz. Już się nie złoszczę.

Spojrzała na niego ukradkiem. Był już spokojny, lecz w jego oczach pojawiło się inne, nowe uczucie, którego nie potrafiła rozszyfrować.

— Krzyś nic nie powiedział, to niemożliwe… — szeptała, patrząc na swoje dłonie. — Ja nikomu nie rzekłam słowa, póki był pan Michalczuk, ja nic nie powiedziałam, ani słowa, a Krzyś nigdy by nic nie zrobił!

— Ty tak twierdzisz — odrzekł Iwan. Podniosła głowę. Zakrył twarz dłonią i krzywiąc się nieco, pocierał ją ze zrezygnowaniem. Westchnął głęboko i przez chwilę nic nie mówił. — To było… głupie… i nieprzemyślane… Powinienem był wiedzieć, że tak to się skończy…

— Ale…

— To nie ma znaczenia, Emilko. Jeśli mogę mieć do kogoś pretensje, to do siebie. Cóż za śmieszny pomysł…

Te ostatnie słowa, chociaż wypowiedziane na spokojnie, zabolały ją znacznie mocniej niż cała reszta razem wzięta. Chciała coś powiedzieć, by je wycofał, chciała dać mu dowód, który sprawiłby, że i on uwierzyłby w niewinność Krzysia, chciała, by mogła cofnąć czas i nie rzec słówka, skoro i tak nic jej to nie dało poza egoistycznym uczuciem lekkości na duchu; by wiedział, że to nie jej wina.

— To nie on, ręczę za niego.

— Twoje poręczenia już nic dla mnie nie znaczą.

Wstał, wziął butelkę do lewej ręki, a kieliszek do prawej, po czym dodał:

— I jeśli to nie on, to kto?

Milczała przez chwilę.

— Nie wiem, ale się dowiem.

Skinął głową i wychodząc, rzekł jeszcze:

— Pospiesz się zatem.

Emilka zdążyła zapomnieć, że pan Iwan lubił znikać tak nagle, jak się pojawiał, więc ogarnęło ją niemiłe rozczarowanie, gdy następnego dnia dowiedziała się o jego nocnym  wyjeździe. Zastanawiała się, kiedy będzie miała okazję zobaczyć go znowu i czy dzień ten nie będzie ostatecznym terminem na przedstawienie mu prawdziwej wersji zdarzeń. Po części ucieszyło ją, że nie będzie obserwowana, lecz z drugiej strony nie miała pojęcia, od czego swoje śledztwo zacząć.

Przy śniadaniu usiadła obok niej Małgorzata i nalawszy sobie herbaty, zerknęła na dziewczynę znacząco swoimi zielonymi tęczówkami. Emilka poznała po jej minie, że szykuje się coś niedobrego.

— Powiesz mi, co się działo wczoraj wieczorem? — zapytała kuzynka z niepokojem w głosie.

— O czym mówisz?

— Widziałam, że do ciebie przyszedł w nocy.

Emilia zamrugała, czując, że cała czerwienieje na twarzy.

— I znowu gadają, tak? Ciągle słyszę głupoty na swój temat!

Chociaż obydwie szeptały, niewiele brakowało, a podniosłaby głos.

— Mówię tylko, że widziałam. Że wymknął się wieczorem, wszedł i zamknął na klucz drzwi do twojego pokoju. A potem wyszedł równie wściekły, co pijany.

Emilka nie odpowiedziała, wpatrując się w stół i żując szybko bułkę z dżemem.

— Emilko, powinnaś komuś powiedzieć, że cię nachodzi… Któregoś razu może się nie opanować i zrobić ci krzywdę.

— Nic mi nigdy nie zrobił i nie zrobi — odrzekła, nieco się uspokoiwszy. — Chociaż jest porywczy i… miewa skłonności do… agresji… to nigdy nie skrzywdziłby ani mnie, ani żadnej kobiety.

Małgorzata patrzyła na nią niepewnie. Jej piękny jak zwykle, ciemne włosy wyglądały tego dnia dosyć niesfornie, a ostre rysy, zwykle wyrażające wyższość i pogardę, złagodniały.

— A Lucyna?

— Lucyna to obrzydliwe pomówienie, do którego przyznał się mój brat — broniła Iwana Emilka.

— Podobno to nie jedyny jego grzech.

— Każdy ma jakieś.

Emilia podniosła wzrok i ujrzała, że kuzynka wygląda na co najmniej przestraszoną. Po chwili jednak otrząsnęła się i kontynuowała rozmowę:

— Jak zjemy, to pójdziemy w bardziej ustronne miejsce i tam porozmawiamy.

Tak też zrobiły. Podziękowały za śniadanie, a gdy wstały, Małgorzata ujęła dłoń Emilki (skojarzyło jej się to z jej przyjaciółką dzieciństwa, Justyną) i zaprowadziła do pokoju, w którym sypiała Franczakówna. Zamknęła drzwi na klamkę i usiadła obok niej na wersalce.

— To jak, powiesz mi?

— Co?

Małgorzata uśmiechnęła się.

— No, o co chodzi z tym panem Iwanem.

— A o co ma chodzić? — fuknęła Emilka.

— Po co wczoraj przyszedł?

— Małgorzato, odnoszę wrażenie, że to nie twoja sprawa.

Uśmiech spłynął z twarzy kuzynki bardzo szybko. Emilka nagle dostrzegła w niej pewną dziwną cechę, której początkowo nie potrafiła sprecyzować. Małgorzata zmrużyła swoje jasnozielone oczy, wpatrując się uważnie w swoją towarzyszkę, by po chwili wybuchnąć śmiechem, bardzo szczerym i przyjemnym dla ucha.

— Emilko, a ja mam wrażenie, że ty mnie okropnie nie lubisz… A szkoda, bo chciałam cię zaprosić do siebie na wiosnę. Mam nadzieję, że pomimo swojej niechęci przyjmiesz moje zaproszenie, bo zależy mi na twojej sympatii.

— Lubię cię — skłamała. — Bardzo dziękuję za zaproszenie.

Małgorzata uśmiechała się ponownie.

— Przyjedziesz?

— Od nowego roku będę miała dużo nauki — brnęła w kłamstwa Emilka.

— Wykręcasz się. To przeze mnie czy moją rodzinę?

Emilka wpatrywała się w swoją rozmówczynię, w oczach której błyskała teraz dobroć i łagodność.

— Przyjedziesz?

— Ja…

Przypomniała sobie słowa pana Michalczuka, który zarzucił jej, że mają z panem Iwanem bardzo podobne charaktery. Zaprzeczyła wtedy i zaprzeczyłaby i w tej chwili, lecz tym razem bez pewności, którą kierowała się wcześniej. Czy faktycznie tak bardzo się różnią? Tak, z całą pewnością. Lecz te różnice blakną i powoli zamieniała się w jego naśladowczynię, bardzo powoli i bardzo nieznacznie, chyba jednak nieodwracalnie. Kilka miesięcy temu potrafiłaby zaufać Małgorzacie, dzisiaj, tak jak i on, patrzyła na nią z niechęcią, próbując odgadnąć jej intencje, które z miejsca uznała za złe.

— Chętnie przyjadę — oświadczyła, a Małgosia wyglądała na szczerze ucieszoną.